కారు చీకటిలో కాంతి పుంజం- డా.సిరి అనుభవం తెలుపు – మొదటి భాగం

తాత నాకేసి ఆశ్చర్యంగా చూసి, చిరునవ్వు నవ్వి, “ఈ మాట ఎక్కడ విన్నావు తల్లీ?” అనడిగాడు.

‘కారు చీకటిలో కాంతి పుంజం’….బడికి వెళ్తున్న వయసులో విన్న ఈ వాక్యం, ఎక్కడ విన్నానో గుర్తులేదు కానీ, దాని అర్థం తెలుసుకోవాలన్న తపన మాత్రం చాలా ఉండేది. దాని అర్థం ఏంటని అమ్మనడిగా. అమ్మ ఏదో చెప్పింది. అమ్మ చెప్తున్న మాటల కన్నా ముందే తన చిరునవ్వు వెళ్ళి నా మనసులో కూర్చుందేమో, అమ్మ చెప్పిన ఏ ఒక్క మాట కూడా నా మెదడులోకి వెళ్ళనేలేదు. ఆ తరువాత ఎందరినో అడిగా. అందరూ ఏదో ఒకటి చెప్పారు కానీ, నాకర్థమయ్యే సమాధానం మాత్రం నాకు ఎక్కడా దొరకలేదు. ఆ రోజు నుండి ఆ వాక్యానికి అర్థాన్ని వెదుకుతూనే ఉన్నాను.

డా.సిరి వృత్తి రీత్యా వైద్యులు. ప్రవ్రుత్తి రీత్యా రచయిత్రి. వివిధ ప్రక్రియల్లో అనేక రచనలు చేసినప్పటికీ బాల సాహిత్య వికాసం వారి ఇష్ట కార్యరంగం. అంతేకాదు, మన అంధకారం వల్ల కండ్లతో చూడలేని వారిని తాను ఎంతో ఆవేదనతో ఆర్తితో ఆర్ద్రతతో దగ్గరకు తీసుకున్నారు. వారిని సన్నిహితంగా దర్శించారు. వారిని మనం ఎలా చూడాలీ అన్న అంశం ఆమెలోని రచయిత్రిని మరో కర్తవ్యంలోకి అడుగుపెట్టేలా చేసింది. ఒకరని కాదు, అంధ, చెవిటి, మూగ తదితర విద్యార్థుల పాఠశాలల్లో స్వయంగా వారిచేతనే నిజ జీవిత కథలు చెప్పించేలా చేసింది. ఎల్ వి ప్రసాద్ ఐ ఇన్సిటిట్యూట్ తో కలిసి రెండువందలకు పైగా ఆడియో పుస్తకాలను వెలువరించేలా చేసింది. మరో రెండు వందల కథలను లాలిపాప్ ఆప్ ద్వారా తేవడానికీ పురికొల్పింది. తన స్వీయ  కవితలు, నవలలు, కథలు సంపుటాలుగా వచ్చినప్పటికీ చీకట్లో చిరుదీపంలా ఆమె Challenged పీపుల్ కోసం చేసిన పని ఈ యువ వైద్యురాలిని అరుదైన సాహితీ చికిత్సకురాలిగా నిలుపుతోంది. విశేషం ఏమిటంటే, చిన్ననాటి నుంచి తనని వెంటాడిన ‘కారు చీకట్లో కాంతిపుంజం’ అన్న మాట ఎంత పెద్ద ప్రశ్నో, అది తనను అననుకూల పరిస్థితుల్లో ఎంత దూరం ప్రయాణం చేయించిందో, అసలైన చీకటి వెలుగుల అన్వేషణకు దారి దీపం అయ్యిందో ప్రతి పక్షం తెలుపుతో పంచుకుంటారు. అందులో ఈ కథనం తొలి భాగం.

ఒక రోజు బడి నుండి వస్తుంటే, ఎప్పటిలాగే, దారిలో వేప చెట్టు క్రింద చిన్న గుడిసెలో ఉండే తాత నన్ను పలకరించాడు. తాతను చూడగానే నాకు చాలా సంతోషమనిపించింది. తాతైతే, నా ప్రశ్నకి తప్పకుండా సమాధానం చెబుతాడనిపించింది. వెంటనే తాత ముందు కూర్చుని, క్షణమాలస్యం చేయకుండా, “తాతా, ‘కారు చీకటిలో కాంతి పుంజం ‘ అంటే ఏంటి తాతా?” అనడిగాను.

తాత నాకేసి ఆశ్చర్యంగా చూసి, చిరునవ్వు నవ్వి, “ఈ మాట ఎక్కడ విన్నావు తల్లీ?” అనడిగాడు.
“పక్కింటి అక్క వాళ్ళింట్లో టి.వి చూడడానికి వెళ్తాను కదా, అప్పుడు టి.విలో చెబుతుంటే విన్నా తాత. తాత, ఇంతకు ఆ మాటకర్థం ఏంటి తాత?”

“చిక్కని చీకటిలో కనిపించే చిన్న వెలుగు తల్లీ”

“చీకటంటే ఏంటి తాతా?”

“చీకటికి అర్థాలు చాలా ఉన్నాయి. అందరూ వెలుగు లేకపోవడాన్ని చీకటంటారు”

“అంటే,అర్థం అది కాదా? మరి చీకటంటే ఏంటి?”

“వెలుగుల్ని చూడలేనితనం కూడా చీకటే. అది మన కళ్ళకు కనిపించే చీకటి కన్నా, ఎన్నో రెట్లు పెద్దది. అయినా, చీకటంటే ఏంటో తెలుసుకోవాలంటే, ముందు వెలుగంటే ఏంటో తెలుసుకోవాలి. దాన్ని దర్శించుకోవాలంటే, మనం మరో కన్నుని మన లోపలే సృష్టించుకోవాలి. ఆ వెలుగు కళ్ళకు మాత్రమే సంబంధించింది కాదని తెలిసిన రోజున, కేవలం ఈ రెండు కళ్ళే కాదు, ప్రతీ కణము కన్నైపోతుంది. మన అణువణువూ వెలుగుతో నిండిపోతుంది…”

తాత ఏం చెప్తున్నాడో, కొంచెం కూడా అర్థం కాక, తనకేసి అలాగే అమాయకంగా చూస్తున్న నా తలను నిమిరి, ” నేను చెప్పింది, ఈ రోజు నీకు అర్థం కాకపోవచ్చు. కానీ, నువ్వు నా మాటల్ని భద్రంగా మనసులో దాచిపెట్టుకో. వాటి అర్థం తెలుసుకోవాలని నువ్వు అనుకున్న క్షణం, నువ్వు వెతకకపోయినా,ఆ సమాధానమే వచ్చి నిన్ను చేరుతుంది. అప్పుడు,నేను చెప్పిన మాటల్లోని అర్థం నీకర్థమవుతుంది. ఐతే, మరి ఆ రోజు ఈ తాతను గుర్తుచేసుకుంటావా, లేక పెద్దదానివైపోతావు కాబట్టి, నన్ను మర్చిపోతావా?” అన్నాడు తాత స్వచ్ఛమైన చిరునవ్వుతో.

నిజమే, ఆ తాత చెప్పిన మాటల్లోని ఒక్క అక్షరం కూడా ఆ రోజు నాకర్థం కాలేదు. అలాగని ఏ అక్షరమూ నా మస్తిష్కాన్ని వదిలిపోలేదు. తాత చెప్పినట్లు, పదాలకి అర్థాలు అర్థమవుతున్న క్షణం నుండి, ఆయన చెప్పిన మాటలకర్థం అణ్వేషిస్తూనే ఉన్నా. ఆ మాటలకర్థం తెలిసే రోజు ఎప్పటికైనా రాకపోతుందా అన్న నమ్మకంతో, ఆనాటి నుండి ఎదురుచూస్తూనే ఉన్నా..

నిజంగా ఈ ప్రయాణం నేనెంచుకున్నదేనా లేక అతడన్నట్లు కాలమే నన్నెంచుకుందా? నా అడుగుల్ని నేను నియంత్రించలేకపోవడానికి కారణం, నిజంగా నా మనసులో నేను చేసుకున్న సంకల్పమేనా,లేక మరింకేదైనా ఉందా? ఇఅసలు దేని కోసం ఈ పయనం?

“పక్డో, పక్డో.. నిన్న నువ్వు మిస్సయ్యింది పక్డో…” ప్రొద్దున విన్న పాట ఇంకా నా చెవిలో మోగుతూనే ఉంది. ‘నిన్న నేను మిస్సయ్యింది ఏంటి? దాన్ని పట్టుకోవడం ఎలా? పట్టుకోవడం అటుంచి, అసలు అదేంటో తెలుసుకోవడం ఎలా?’ నా ఆలోచనలో నేనున్నాను. ఎప్పుడొచ్చాడో, ఆ ఆటో అతను, ఆటోను తీసుకొచ్చి నా ముందాపి, “మేడం, ఎక్కడికి పోవాలే?జల్ది ఎక్కండి, వానొచ్చేట్టుంది” అన్నాడు.

నేను అడ్రస్ చెప్పాను. అతను ఆటో స్టార్ట్ చేశాడు. ఆటో ఎక్కి కూర్చున్న మరు నిమిషమే, గాలులు మొదలయ్యాయి. అవి క్షణక్షణానికి తమ వేగాన్ని, బలాన్ని పెంచుకోసాగాయి. కాసేపటికి గాలిదుమారం మొదలైంది. నలువైపులా చీకటి కమ్ముకున్నట్లుగా, వాతావరణం అంతా ఒక్కసారిగా భయంకరంగా మారిపోయింది. ఆ పెనుగాలుల ధాటికి, ఆటో వెనక్కి పోతున్నట్లనిపించింది.

“ఏం గాలి మేడం ఇది, ఈ రోజు బండి ముందుకు పోయేటట్టు కనిపిస్తలేదు. అసలు ఈ దినం ఇంటికి చేరుతమా?” అన్నాడతను బండిని ముందుకు కదిలించేందుకు తన శక్తినంతా ఉపయోగిస్తూ.
ఆటో ఫ్లై ఓవర్ మధ్యలో ఉంది. అతను బండిని ఎంత ముందుకు కదిలించాలని ప్రయత్నిస్తుంటే, గాలి అంత వెనక్కి నెట్టేందుకు ప్రయత్నిస్తోంది.

“ఏంది మేడం ఇది. ఈ గాలిదుమారం మనల్ని ఇడిసిపెట్టేటట్టు లేదుగా. ఇదేదో నీలం తుఫానంట. చూసి చూసి మనం తుఫాన్ల బయటకొచ్చినమా ఏంది” అన్నాడు, ఆ గాలి చేస్తున్న శబ్దానికి తన గొంతెక్కడ నాకు వినిపించదో అని గట్టిగా అరుస్తూ.

“అవునన్నా, ఇది నీలం తుఫాను ఎఫెక్టే..”

“ఏ తుఫానైతే ఏందిలే మేడం, మీరేం భయపడకండి. నేను మిమ్మల్ని జాగర్తగ చేరుస్త కద. బతుకు బండి సాగాల్నంటే, ఎన్ని తుఫాన్లకైనా ఎదురుపోవాలె. ఇదొక లెక్కా..”

అతని మాటల్ని స్పష్టంగా వినబడనీయకుండా చేస్తూ, నీలం తుఫాను తన ప్రతాపాన్ని చూపించడం మొదలుపెట్టింది. ఆ తుఫానులో మేం వెళ్తున్న దారి కూడా మాకు సరిగ్గా కనిపించడం లేదు. కళ్ళ ముందంతా చీకటి.

” మేడం, నాకైతే ఏం కానొస్తలేదు. మీకేమైనా కనబడుతుందా?”

“లేదన్నా”

కొన్ని జరగాలనుంటది, అప్పుడు కాలమే మనల్నటు పట్టుకపోతది. కాకపోతే, గీ తుఫాన్ల మీరు బయటకు రాకపోయేదుండే. ఇది జరంత డేంజర్గనే కనబడ్తున్నది. “

“జరంత మబ్బులు పట్టినప్పుడే నేను ఇంటికి పోయేదుండే. ఊకెనన్న వచ్చిన. ఐనా మేడం, ఈ మబ్బులు చూసిగిట్ట, మీరెందుకు బయటకొచ్చిన్రు? అరే, ఐనా నేను ఇట్లడుగుతున్ననేంది? మీరు ఏ ముఖ్యమైన పని మీద పోతున్నరో… అది మీరనుకున్న దానికన్నా ఇంకా మంచిగైతది. అయినా, అన్ని మనమనుకుంటనే జరగవు మేడం. కొన్ని జరగాలనుంటది, అప్పుడు కాలమే మనల్నటు పట్టుకపోతది. కాకపోతే, గీ తుఫాన్ల మీరు బయటకు రాకపోయేదుండే. ఇది జరంత డేంజర్గనే కనబడ్తున్నది. ”

అతనింకా ఏదో మాట్లాడుతూనే ఉన్నాడు. కానీ నేను అతడు అడిగిన మొదటి ప్రశ్న దగ్గరే ఆగిపోయాను. అవును, అతనడింది నిజమే. ఈ రోజు తుఫాను వచ్చే అవకాశం ఉందని తెలుసు. బయటకు వస్తే, అందులో చిక్కుకుపోయే ప్రమాదం ఉందనీ తెలుసు. ఈ రోజు నేను ఏ పని మీదైతే బయలుదేరానో, ఆ పని ఈ రోజు చేయకపోయినా ఏం కాదనీ తెలుసు. అన్ని తెలిసి కూడా,నా అడుగులు నన్ను ఇటు వైపే ఎందుకు నడిపిస్తున్నాయి?

నిజానికి ఈ తుఫాను అతనిలో ఎంత భయాన్ని రేపుతుందో, నాలోనూ అంతే భయాన్ని రేపుతోంది. మరి, ఇంత భయపడుతూ కూడా, నేనెందుకు నా మనసుని నా అదుపాజ్ఞలో ఉంచుకోలేకపోతున్నాను? ‘వెనక్కి వెళ్ళాల్సిందే’అని ఎందుకు ఆదేశించలేకపోతున్నాను? నిజంగా ఈ ప్రయాణం నేనెంచుకున్నదేనా లేక అతడన్నట్లు కాలమే నన్నెంచుకుందా? నా అడుగుల్ని నేను నియంత్రించలేకపోవడానికి కారణం, నిజంగా నా మనసులో నేను చేసుకున్న సంకల్పమేనా,లేక మరింకేదైనా ఉందా? ఇలాంటి పరిస్థితుల్లో, నేనెందుకింత సాహసం చేస్తున్నాను? అసలు దేని కోసం ఈ పయనం?

ఎంత ఆలోచించినా మనసుకి సమాధానం దొరకడం లేదు. క్షణక్షణానికి,రోడ్డు మీద మా పయనం అగమ్యగోచరంగా మారుతోంది. ఆటో, తుఫాను ధాటికి నిలువలేకపోతోంది. కానీ, ఆటో అతను, తన శక్తంతా కూడదీసుకుని, ఎలాగోలా కష్టపడి, మొత్తానికి నేను చేరుకోవాల్సిన గమ్యానికి నన్ను చేర్చాడు. అతను వెళ్తూ వెళ్తూ, “మీరు దేని కోసమైతే ఇంత కష్టపడి వచ్చారో, ఆ పని మంచిగైతదిలే మేడం. మీరు చేసిన ప్రయాణం వృధా పోదులేండి” అన్నాడు.

లోపలికి వెళ్ళానో లేదో, ఇంతసేపటి వరకు నా కళ్ళముందున్నదంతా తెల్లని వెలుగైనట్లు, ఊహకందనంత అంధకారం. ఈ అంధకారం ముందు రేయి కూడా చిన్నబుచ్చుకుంటుందేమో.. ఈ అంధకారాన్ని చూశాక, చూపు పరిధెంతో అర్థమయింది.

‘ఇంతకూ నేను ఇంత దూరం ప్రయాణం చేసి వచ్చింది దేని కోసం? సమాధానం నాకు తెలిసిందేనా, లేక మరింకేదైనా ఉందా?’ ఎప్పుడూ లేనంత ప్రశ్నల వర్షం నా మనసులో ఎడతెగకుండా కురుస్తోంది. ఆ వర్షం ముందు తుఫాను కూడా తన ప్రభావాన్ని నా మీద చూపించలేకపోతోంది. లోలోపల ప్రశ్నల వర్షంలో, బయట పెనుతుఫానులో తడుస్తున్నందుకేమో, నా అడుగులు కష్టంగానే ముందుకు సాగుతున్నాయి. ఉన్నట్లుండి, ఇంతసేపు ఆగకుండా కురిసిన ఆకాశగంగ,ఠక్కున ఆగిపోయినట్లనిపించి,తల ఎత్తి చూశాను. నా తలపైన నల్లని గొడుగుంది. దాన్ని నా తలపైన ఉంచిన ఆ వాచ్మన్ తాత ముఖంలో మెరుపులా తళుక్కుమంటున్న స్వచ్ఛమైన చిరునవ్వు.

“బేటీ, ఇంత తుఫానులో వచ్చినరేందమ్మా? ఈడ మీ వాళ్ళెవరైనా సదువుకుంటున్నరా? అయినా,బడి మూసి శానా సేపైతుంది. ఈడ హాస్టల్ పిలగాళ్ళు తప్ప ఎవరూ లేరు. ఇంతకు ఎవరు సదువుతున్నరీడ, మీ చెల్లెలా, తమ్ముడా?”

“తాతా, అది…”

“సర్లే, తరువాత చెబుదువు గాని, ముందు లోపలికి పో బిడ్డా. మాయదారి తుఫాను, ఎప్పుడు పోతదో ఏందో. ఈడే ఉంటే జలుబు చేస్తదమ్మ. గాలి చూడు ఎట్టకొడుతున్నదో…నువ్వేం భయపడకమ్మ. కాసేపటికి తగ్గిపోతదిలే. నువ్వు ఎళ్ళేటప్పుడు నవ్వుకుంటనే ఎళ్తవు చూడు…అగ్గో, పిలగాళ్ళంత గాడ హాల్ల ఉన్నరు. చిన్న పిల్లలు కదా, ఈ ఉరుములు, వాన సప్పుళ్ళకి దడుసుకొని, అందరు ఒక్కచోట చేరిన్రు. నువ్వొచ్చినవు కద, ఇంక భయపడరులే.. అగ్గో హాల్ ఆడుంది. లోపలికిపోమ్మా…”

కొంత కాలంగా ఈ పసివారితో నేను చేస్తున్న సావాసం, అంధకారం పట్ల నా ఆలోచనని పూర్తిగా మార్చేసింది. వారి వల్ల నేనిప్పుడు అంధకారాన్ని గౌరవించడం నేర్చుకున్నాను.

లోపలికి వెళ్ళానో లేదో, ఇంతసేపటి వరకు నా కళ్ళముందున్నదంతా తెల్లని వెలుగైనట్లు, ఊహకందనంత అంధకారం. ఈ అంధకారం ముందు రేయి కూడా చిన్నబుచ్చుకుంటుందేమో… ఈ అంధకారాన్ని చూశాక, చూపు పరిధెంతో అర్థమయింది. నిజానికి ఈ అంధకారం నాకు భయాన్ని కలిగించాలి. కానీ, కొంత కాలంగా ఈ పసివారితో నేను చేస్తున్న సావాసం, అంధకారం పట్ల నా ఆలోచనని పూర్తిగా మార్చేసింది. వారి వల్ల నేనిప్పుడు అంధకారాన్ని గౌరవించడం నేర్చుకున్నాను. కానీ, ఇప్పుడు నా కళ్ళ ముందు పరుచుకున్న గాఢాంధకారం, ఇంత వరకు నేనేనాడూ ఊహించనిది. అసలు ఊహకే అందనిది. అందుకే, ఏదో తెలియని భయం నన్ను మెల్లిమెల్లిగా ఆవహించసాగింది. ఆ భయాన్ని వదిలించుకోలేక, ఆ అయోమయంలో ఎటు వెళ్ళాలో తెలియక, తెలియకుండానే నా అడుగు ముందుకేశాను.

అంతే, అలా అడుగు పడిందో లేదో, “అరేయ్, అక్కొచ్చిందిరా…” ఒక్కసారిగా, ఇరవై గొంతుకల నుండి ఎగిసిపడిన సంతోషపు ఉప్పెన, నా చెవులలో సంద్రంలా హోరెత్తింది.ఇంతసేపూ నాలో ఊపిరి పోసుకుంటున్న భయాల అంధకారాన్ని, పేరు తెలియని శూన్యంలోకి విసిరేస్తూ, గుండె కొత్త సడిని వినిపించింది. పలుకు కూడా వెలుగవుతుందని అప్పుడే నాకు తెలిసింది. ఒక్కసారిగా మనసులో ఆనందపు మెరుపు మెరిసింది.

” అక్కా, రా అక్కా _”ఆనందంతో పలికిందో గొంతుక.

” అరేయ్, అక్కెట్ల వస్తది రా, ఎంత చీకటుందో ఏందో. అసలు అక్కకేమైనా కనిపిస్తుందో లేదో. అక్కా, నువ్వెక్కడున్నవో అక్కడే వుండు. నేనొచ్చి నిన్ను తీసుకొస్త.. ” అన్నది మరో గొంతుక.

“అరేయ్, నువ్వొక్కడివి ఎట్ల పోతవురా.ఉండు, నేను కూడా నీతో వస్త. ఇంతకీ నువ్వెక్కడున్నవురా?”
“అరేయ్, నా గొంతు వినిపిస్తలేదారా నీకు,నా గొంతు విని రా..”

మనకంటే కళ్ళు లేవు కాబట్టి చీకటి అలవాటు. మరి అక్కకు చీకటంటే తెలియదు కదా అక్కకు భయం వేస్తుంది” అన్నాడా ఏడేళ్ళ పిల్లవాడు.

ఆ ఇద్దరూ ఎక్కడున్నారో, ఎవరి గొంతు విని, ఎవరు ఎవర్ని ఎలా కలుసుకుని, ఎలా నన్ను చేరుకున్నారో నాకు అర్థమయ్యేలోగానే, రెండు చల్లని పసి చేతులు, నా రెండు చేతుల్ని పట్టుకుని, నన్ను జాగ్రత్తగా నడిపించుకుంటూ, నన్ను తమ వెంట తీసుకెళ్ళాయి. ఆ స్పర్శలోని ఆత్మీయత, వాళ్ళ మనసులో ఉన్న ఎన్నో విషయాలను ప్రేమగా చెబుతోంది. చేతులకి కూడా మాటుంటుందని ఆ క్షణమే నాకు తెలిసింది.
వాళ్ళు నన్ను ఒక బల్ల మీద కూర్చోబెట్టారని నాకర్థమయింది.

“అక్కా,చీకటిని చూస్తే భయమేస్తుందా?”అనడిగిందో పాప, నాకు ధైర్యం చెబుతున్నట్టు నా చేతిని తన చిన్ని చేతిలోకి తీసుకుంటూ.. “భయం వేయదా ఏంది? మనకంటే కళ్ళు లేవు కాబట్టి చీకటి అలవాటు. మరి అక్కకు చీకటంటే తెలియదు కదా అక్కకు భయం వేస్తుంది” అన్నాడా ఏడేళ్ళ పిల్లవాడు.

“అరేయ్, గట్టిగా అనకు. మనకు కళ్ళు లేవని అంటే, మన కన్నా అక్కే ఎక్కువ బాధపడుతుందని తెలుసు కదా, అయినా మనకు కళ్ళు లేవన్న మాటని ఇంకోసారి అనొద్దని అక్క మనకెన్నిసార్లు చెప్పిందో గుర్తులేదా? ఇంకోసారి అనకు, అక్క వింటే బాధపడుతుంది” అందో కంఠం నాకు తను మాట్లాడేది వినిపించకూడదనే ఉద్దేశ్యంతో గుసగుసగా.

“సారీ రా మర్చిపోయాను. అలవాటైపోయిందిగా, అందుకే అన్నాను.ఇంతకూ నేనన్నది అక్కకు వినిపించిందంటావా?” అన్నాడా ఏడేళ్ళ పిల్లవాడు ఎంతో మెల్లిగా.

“అక్కకు వినిపిస్తే, ఈ పాటికి ఆ మాటనొద్దని కోప్పడేదిగా. ఇంకా కోప్పడలేదంటే, అక్కకు వినిపించలేదన్నమాట.ఇక నుండి జాగ్రత్తగా మాట్లాడు, సరేనా” అన్నాడా పన్నెండేళ్ళ పిల్లవాడు పెద్దరికంగా.

“సరే గాని, ముందు క్యాండిల్ అన్నా వెలిగించురా. అక్కకు ఈ చీకటిని చూస్తే భయమేస్తుందేమో” అన్నాడు నిండా పదేళ్ళు కూడా ఉండని మరో పిల్లవాడు గుసగుసగా.

“అక్కా నీకు భయమేస్తుందా?ఏం భయపడకక్కా, మేమున్నాంగా” అంటూ నా చేతిని అందుకుందో చిన్నారి పాప.

“అక్కను అడిగితే అట్లనే చెప్తది. ఉండక్కా, నా కాడ ఒక చాక్లేట్ ఉంది. ఇగ్గో పట్టుకో అక్క. కిందపడితే, ఈ చీకట్లో దొరకదు..”

” అక్క ఎప్పుడు బయలుదేరిందో ఏందో. నువ్వొచ్చే చోటు ఇక్కడ్నుంచి చాలా దూరం కదక్కా. వచ్చేటప్పుడు ఏమన్న తినొచ్చినవా అక్కా?” ఆ పాపే మళ్ళీ అడిగింది.

“ఆ…,తినే వచ్చాను రా”

“అక్కను అడిగితే అట్లనే చెప్తది. ఉండక్కా, నా కాడ ఒక చాక్లేట్ ఉంది. ఇగ్గో పట్టుకో అక్క. కిందపడితే, ఈ చీకట్లో దొరకదు..” అంటూ ఆమె పసి చేయి,చీకట్లో నా చేతిని తడిమి వెతికి, నా చేతిలో భద్రంగా చాక్లేట్ పెట్టి, ఆ చాక్లేట్ పడిపోకూడదు అన్నట్లు, నా పిడికిలిని జాగ్రత్తగా మూసింది.

ఆమె చేతినలాగే పట్టుకుని, ” నాకొద్దులేరా, నువ్వే తిను ” అన్నాను.

“అక్కా, నువ్వు తినడమే నాకిష్టమక్కా. ఎందుకక్కా, నేనిస్తె తినకూడదా? ప్లీజ్ తినక్కా” అని బ్రతిమిలాడింది. ఆ గొంతులో అమ్మతనాన్ని ఎలా వర్ణించాలి?

“అవునక్కా, మొన్నట్నుంచి ఆ చాక్లేట్ నీ కోసమే దాచిపెట్టింది. మధ్యలో చాలాసార్లు ఆకలేసినా, అన్నం పెట్టే టైం అయ్యేవరకు అలాగే ఎదురు చూసింది, అవసరమైతే నీళ్ళు తాగింది గాని,ఆ చాక్లేట్ జేబులో నుంచి తియ్యను కూడా తియ్యలేదు. నువ్వెప్పుడు వస్తావా, ఈ చాక్లేట్ని నీకెప్పుడు ఇద్దామా అని మొన్నట్నుంచి ఎదురుచూస్తూనే ఉంది. ఇందాక, నువ్వు రాక ముందు, బయట బాగా వర్షం పడుతుంది కదా, అది విని, నువ్వింక రావేమో, నీకింకా చాక్లేట్ ఇవ్వడం కుదరదేమో అని బాగా ఏడ్చింది. ఏం కాదులే, ఎంత వర్షం వచ్చినా, అక్క మన కోసం వస్తదని చెప్పి ఊరుకోబెట్టాను. కానీ నువ్వు నిజంగ వస్తవనుకోలేదక్క. మొత్తానికి దేవుడు దీని మాటవిన్నడు. నువ్వు నా కోసం వచ్చినా నాకింత సంతోషంగా ఉండేది కాదేమో అక్కా. అయినా, ఇంకేందక్కా, నువ్వొచ్చినవు కదా, ఇంక చాక్లేట్ తీసుకో అక్కా. ప్లీజ్ అక్కా” అంటూ బ్రతిమిలాడింది ఎదుటి వారి సంతోషంలో తన సంతోషాన్ని వెతుక్కునే ఆ పదకొండేళ్ళ పాప.

“సరే తింటాను. నువ్విక బాధపడకు..” అంటున్న నా మాట ఇంకా పూర్తవ్వకముందే, నాకు చాక్లేట్ ఇచ్చిన ఆ చిన్నారి తల్లి, చకచకా దాని కవర్ విప్పి, నా ముఖాన్ని తడుముతూ, ఎలాగోలా చాక్లేట్ని నా నోట్లో పెట్టి, సంతృప్తిగా నవ్వింది.

ప్రపంచంలోని తీపినంతా ఒక్క చోట పోసినా, అది ఈ చాక్లేట్లోని తీపికి సరిపోతుందా? బహుశా, పంచదారకి కూడా ఇంత తీపంటే ఏంటో తెలిసుండదు. కాలానికి కూడా తియ్యదనాన్ని అద్దిన ఈ క్షణాలని ఎలా వర్ణించాలి? ఇంత తీపిని రుచి చూడడం కోసమేనా, నేను ఇంత దూరం ప్రయాణం చేసి వచ్చింది? ఈ క్షణాలని నా జీవితం నుండి జారిపోనివ్వకూడదనేనా, ఆ ఆటో అతను, తుఫానుకి ఎదురు నిలిచి మరీ, అంత కష్టపడి నన్నిక్కడికి చేర్చింది? అయితే, నేనిక్కడికి వచ్చింది వారి కోసం కాదా? నా కోసమా?”

నా ప్రశ్నలు వింటున్న కాలం, నన్ను చూసి నవ్వుకుంటుందేమో అనిపించింది. కానీ,తన వ్యూహాలు తనకున్నాయని, నా ఉద్దేశ్యాలతో కానీ, నా ఊహలతో కాని తనకు సంబంధం లేదని, ఆ విషయాన్నే అది నిరూపించేందుకు సమాయాత్తమవుతుందన్న సంగతి, ఆ క్షణం నాకు తెలియదు.

“అక్కకి చీకటి చూసి భయమేస్తోందేమోరా…,అరేయ్ తొందరగా క్యాండిల్ వెలిగించురా.పాపం అక్క ఎంత భయపడుతుందో ఏంటో. పాపం మన కోసం ఇంత దూరం వచ్చింది…” ఆ గొంతు పాలబుగ్గలున్న ఆరేళ్ళ పిల్లవాడిది.

తన సింహాసనం కోసం ఎదురు చూస్తూ. అగ్గిపుల్ల చివరన విజయగర్వంతో నిలిచిన ఆ వెలుగు, నాకైతే కనిపిస్తోంది కానీ, ఈ క్షణం ఆ వెలుగు పుట్టడానికి కారణమైన ఆ పిల్లవాడికే కనిపించడం లేదు.

“అరే, వెలిగించడానికే అగ్గిపుల్ల గీస్తున్నరా. అది వెలగట్లేదు…”

“తడి చేతులతో అగ్గిపెట్టె పట్టుకున్నవా ఏంది? చేతులు తుడుచుకోని వెలిగించరా. అక్కా, ఒక్క నిమిషం, వాడు వెలిగిస్తున్నడు…”

“అరేయ్ అక్క వానలో బాగా తడిసిపోయుంటది. తల తడిస్తే తలనొప్పి, జ్వరం వస్తయి కదరా. ముందు అక్క తల తుడవాలి..” ఆ పసివాడు గుసగుసగా ఎవరికో చెబుతున్నాడు.

కళ్ళు ఎంత నిక్కబొడుచుకున్నా చిన్న వెలుగు జాడైనా కానరాని ఆ చీకటిలో, అసలతని పక్కన ఎవరైనా ఉన్నారో లేదో కూడా తెలియకుండానే, నా కోసం తను పడే తపనని,తన వారితో చెప్పుకుంటున్న వాడి మనసునంటిన ప్రేమతడిని చూసి, నా కళ్ళలో తెలియకుండానే నీళ్ళు తిరగసాగాయి.

ఇంతలో,మరో పసి చేయి, నేను కూర్చున్న ఆ బల్లను తడుముకుంటూ వచ్చి,నా చేయిని తాకింది. అది ఎవరో నాకర్థమయింది. ఇన్ని రోజులు,వారితో చేసిన సావాసం నాకు నేర్పిన భాష అది. ఆ భాషకు పదాలతో పని లేదు. వ్యాకరణం అస్సలు అవసరమే లేదు. ఆత్మీయతే పదం, ఆర్థతే అక్షరమవుతుంది. తపన, ప్రేమలు ఆ భాషకు ప్రాణం పోసే ఊపిరులవుతాయి.

“అక్కా,నీ తల నాకు అందట్లేదు. కొంచెం తలవొంచక్కా,నా చొక్కాతో నీ తల తుడుస్తాను”అన్నాడా చిన్ని తమ్ముడు.

” అరేయ్, నువ్వు ఆగరా. నీ చొక్కా నీటుగా ఉందో లేదో. నా చొక్కా అయితే నీట్ గా ఉంది”అన్నాడు,ఎప్పుడూ పుడమంతా పచ్చదనంతో నిండిపోవాలని కోరుకునే మరో తమ్ముడు.

” అరేయ్,మీరు ఆగండ్రా. అక్కకు దూరం జరగండి. అక్క, వీళ్ళకేం తెలీదక్కా.ఆడపిల్లలకు ఇబ్బంది అవుతుందని అర్థమే కాదు. పాపం చిన్నపిల్లలు కదక్కా, నువ్వేం అనుకోకు. ఉండు, నా డ్రెస్ తో నీ తల తుడుస్తాను “అంటూ, ఆ చీకటిలోనే తల తుడవబోయింది అమ్మ మనసున్న ఆ పన్నెండేళ్ళ బంగారు తల్లి.

ఇంతలో ఎవరో అగ్గిపుల్ల గీస్తున్న చప్పుడు. ఆ మరుక్షణం, మా చుట్టూ వున్న అంధకారాన్ని నిట్టనిలువునా చీలుస్తూ,వెలుగు గర్వంగా నిలుచుంది, తన సింహాసనం కోసం ఎదురు చూస్తూ. అగ్గిపుల్ల చివరన విజయగర్వంతో నిలిచిన ఆ వెలుగు, నాకైతే కనిపిస్తోంది కానీ, ఈ క్షణం ఆ వెలుగు పుట్టడానికి కారణమైన ఆ పిల్లవాడికే కనిపించడం లేదు. తాను ఇంతసేపూ ఆ అగ్గిపుల్లను వెలిగించడానికి పడిన శ్రమ ఫలించిందో లేదో తెలుసుకోవడానికి, ఆ పిల్లవాడు, ఆ అగ్గిని తన చేతితో తడిమి చూశాడు. అది చురుక్కుమని తన వేలినంటుకుంది. వేలు కాలిందేమో అనుకుని, అతని వేలుని చూద్దామని, అతని దగ్గరకు వెళ్ళానో లేదో, ఆ అగ్గిపుల్ల వెలుగులో అతని ముఖంలో సంతోషం, వెలుగుని సైతం విస్మయపరిచేలా వెలుగుతూ, ఆనంద తాండవం చేస్తూ దర్శనమిచ్చింది.

“అరేయ్,ఇది వెలిగిందిరా.తొందరగా క్యాండిల్ ఇవ్వు”

“నీకీ మధ్య మతిమరుపు బాగా వచ్చిందక్కా. ఇక్కడ కాలిపోవడానికి నాకు కళ్ళెక్కడ ఉన్నాయక్కా? ఉన్నదంతా చర్మమే కదా. నీకు కూడా కనిపిస్తుంది కదా. నేను కంప్లీట్ బ్లైండ్ అని మర్చిపోయావక్కా

ఇంతలో ఇంకొక పిల్లవాడు, ఇక క్షణం కూడా ఆలస్యం చేసేది లేదన్నట్లుగా, తన చేతిలో ఉన్న క్యాండిల్ ని అందిస్తున్నట్లు చేయి చాచాడు. ఇద్దరూ కలిసి క్యాండిల్ వెలిగించారు. అది అంటుకుందో లేదో చూద్దామని, వెలుగుతున్న ఆ కొవ్వొత్తిని తమ కళ్ళ దగ్గరకు తీసుకుని, కళ్ళకు ఆనించుకోబోయారు.

“ఏం చేస్తున్నారు మీరు?కన్ను కాల్తుంది” అని వారి చేతిలోని కొవ్వొత్తిని లాక్కున్నాను.

“అక్కా, అంత దగ్గర్నుంచి చూస్తే కాని, వాడికి కనిపించదు. వాడు పార్షియల్లీ బ్లైండ్ కదా. అయినా నీకీ మధ్య మతిమరుపు బాగా వచ్చిందక్కా. ఇక్కడ కాలిపోవడానికి నాకు కళ్ళెక్కడ ఉన్నాయక్కా? ఉన్నదంతా చర్మమే కదా. నీకు కూడా కనిపిస్తుంది కదా. నేను కంప్లీట్ బ్లైండ్ అని మర్చిపోయావక్కా. అయినా మాకిది అలవాటే. మాకు కాలినా ఏం కాదు. నువ్వేం టెన్షన్ పడకక్కా.. ”

ఇది విన్నాక, నా కళ్ళల్లో నీళ్ళు ఆగలేదు.

” అరేయ్, నువ్వు అట్లెందుకన్నవు రా?అక్క ఏడుస్తుందో ఏమో.. “అని ఒక పాప అంటుందో లేదో, అంతలోనే చిన్ని తమ్ముడొచ్చి, నా కళ్ళను తడిమి, తన వేళ్ళకి నా కన్నీళ్ళ తడి తగలగానే, “అయ్యో, అక్కా, సారీ అక్కా. ఇంకెప్పుడూ, అననంటే అనను. కావాలంటే గుంజిళ్ళు తియ్యనా… ప్లీజ్ అక్కా, నువ్వేడ్వకక్కా. మాకు కళ్ళ విలువేంటో తెలుసు. నువ్వేడిస్తే, నీ కళ్ళు నొప్పి పుడితే, మాకు ఏడుపొస్తుందక్కా. ప్లీజ్ అన్నాగా. ప్లీజ్ ఏడ్వకక్కా… ” నన్ను బ్రతిమిలాడుతున్న తనకీ దు:ఖం ఆగడం లేదు. భోరున ఏడ్చేశాడు.

“అరేయ్ అక్కేడుస్తుందని నువ్వేడిస్తే, అక్కను మళ్ళీ ఏడిపించినట్టే కదా. అయినా,అక్క ఇంత దూరం మన కోసం ఎందుకొచ్చిందిరా? మనం హ్యాపీగా ఉండాలనే కదా. మరి,మనం ఏడ్చి, అక్కను ఏడిపిస్తే ఎలా? ఇంక ఏడుపులన్నీ బంద్. మనందరం నవ్వితే అక్క నవ్వుతుంది. నేను 1,2,3,స్టార్ట్ అంటాను, అప్పుడు అందరం కలిసి ఒక్కసారే నవ్వాలి, సరేనా. మన నవ్వుల సౌండ్ అక్కకి ఎప్పటికీ గుర్తుండిపోవాలి. ఇంక అసలు ఎప్పుడు ఏడుపంటే ఏందో గుర్తుకురావొద్దు. ఒక వేళ ఎప్పుడైనా ఏడుపొచ్చినా, మన నవ్వుల సౌండ్ గుర్తుచేసుకుంటే, దెబ్బకు ఎట్లొచ్చిన ఏడుపు అట్లనే వెనక్కి తిరిగి పారిపోవాలి. అసలక్క వైపు చూడాలంటేనే, ఏడుపుకి భయం రావాలె. సరేనా. ఇంక చెప్తున్న, 1,2,3 స్టార్ట్… ”

తల్లిలాంటి ఆ పసిదాని ఆదేశాన్ని ఇష్టంగా అనుసరిస్తూ, పిల్లలంతా గలగలా నవ్వారు. ఆకాశం నుండి అదే పనిగా దూకుతున్న వాన చినుకులు, ఆ నవ్వుల ముందు తమ సవ్వడిని కోల్పోయినట్లనిపించింది. వీరి నవ్వుల్లోని వెలుగుని చూసి మెరుపులు సైతం చిన్నబుచ్చుకుని, నింగి నది లోతుల్లోకెళ్ళి దాక్కుంటాయనిపించింది.

నలభై పసిచేతులు, ప్రపంచం నుండి చీకటిని తొలిగించేందుకు చేస్తున్న ఆ విన్నపాన్ని, వారు పడుతున్న తపనని వివరించడానికైనా, వర్ణించడానికైనా, పదాలకున్న శక్తి సరిపోతుందా?

వారితో జత కలిసిన నా నవ్వు విని, మరుక్షణం అందరూ హుషారుగా డాన్స్ చేశారు.

“అక్కా, నీ నవ్వు మాకు కనిపించదు. కానీ నువ్వు నవ్వుతుంటే చాలా బాగుంటావని అర్థమైతుందక్కా. నువ్వెప్పుడూ ఇట్లనే నవ్వుతుండాలి.నీకెప్పుడు బాధొచ్చినా మమ్మల్ని గుర్తుతెచ్చుకో అక్కా. అప్పుడు, మేము చేసే కోతి పనులు గుర్తొచ్చి, నీకు చాలా నవ్వొస్తది.నువ్వు నవ్వితే మాకు బాగుంటదక్కా. మాకు కళ్ళు కనిపించవు కానీ, నువ్వు నవ్వితే ‘వెలుగు’ అంటారు కదా, అది మాకు కనిపిస్తదక్కా. అసలు అందరూ నవ్వుతూ హ్యపీగా ఉంటే, మొత్తం ప్రపంచమంతా వెలుగే వెలుగుంటది కదేమో కదక్కా. అసలప్పుడు చీకటే ఉండదేమో కదా. అప్పుడైతే, అందరూ ఎప్పుడూ నవ్వేలాగా ఏదో ఒకటి చేయాలక్కా. ఏం చేస్తే బాగుంటదో నువ్వే చెప్పక్కా. మేం అంతా ఉన్నాంగా. అందరం కలిసి చేద్దాం”…

నలభై పసిచేతులు, ప్రపంచం నుండి చీకటిని తొలిగించేందుకు చేస్తున్న ఆ విన్నపాన్ని, వారు పడుతున్న తపనని వివరించడానికైనా, వర్ణించడానికైనా, పదాలకున్న శక్తి సరిపోతుందా?

ఎందుకో చిన్నప్పుడు,వేప చెట్టు కింద ఉండే తాత గుర్తుకొచ్చాడా క్షణం. ఇప్పుడు నాకు అంధకారం అర్థం అర్థమైంది.

ఇప్పుడిప్పుడే నాకో విషయం అర్థమవుతోంది. ఇంతసేపు నేను చేసిన ప్రయాణం, నేను వారి కోసం చేసింది కాదు. నా కోసం నేను చేసింది. ఈ చీకటిని దాటుకు వచ్చింది, వెలుగుల్ని పంచడానికి కాదు, వెలుగంటే ఏంటో తెలుసుకోవడానికి!

ఆ కళ్ళకు వెలుగు కనిపించదు. ఆ కళ్ళను కాంతి స్పృశించదు. కానీ వెలుగుని దర్శించడానికి, దర్శింపజేయడానికి చూపుతో పని లేదని, ప్రతీ కాంతి కంటిని చేరి ఆగిపోయేదే కాదని, మనసు లోపల్నుంచి కూడా కొన్ని కాంతులు ఈ లోకంలోకి ప్రవహిస్తాయని, అంతులేనంతగా ప్రకాశిస్తాయని , ఆ ప్రకాశంతో ఎందరికో వెలుగందిస్తాయని, ఈ పసివారి నవ్వుల దివ్వెల సాక్షిగా,వారి కల్మషం లేని మంచి మనసు, అందులో ఉన్న మానవత్వం, ప్రేమ సాక్షిగా నాకర్థమయింది.చినుకుల తాళం మధ్య, చిరునవ్వుల పాటతో కలిసి వారు చేస్తున్న నృత్యం, మనిషిలోని దైవాన్ని చూపించే అద్దంలా కనిపిస్తోంది, నాకీ క్షణం.

ఉన్నట్లుండి, పొద్దున విన్న పాట గుర్తొచ్చింది. “నిన్న నువ్వు మిస్సయ్యింది పక్డో…”ఎందుకో ఇప్పుడది దొరికినట్లనిపించింది. ఇన్నాళ్ళు వెలుగుని చూస్తూ కూడా, వెలుగు యొక్క అసలు అర్థం తెలుసుకోలేని చీకటిలో ఉన్న నేను, నేడు చీకటిలో, అసలైన వెలుగుని దర్శిస్తున్నాను. నిన్నటి వరకు నేను మిస్సయిన సత్యమేదో, నేడు కారు చీకటిలో కాంతి పుంజంలా నన్ను చేరినట్లనిపిస్తోంది.

ఎందుకో చిన్నప్పుడు,వేప చెట్టు కింద ఉండే తాత గుర్తుకొచ్చాడా క్షణం. ఇప్పుడు నాకు అంధకారం అర్థం అర్థమైంది. కాంతి అంటే ఏంటో తెలిసింది. తాత ఆ మబ్బులపైనుంచి నన్ను చూసి చిరునవ్వు నవ్వుతున్నట్లనిపించింది.